Dogobak en Pass Valley

Dinsdag naar Dogobak. Een student van STKIP loopt daar stage en Pieter brengt een stagebezoek. Het is een rit van zo’n 2,5 uur. We zijn met z’n vieren en Jesse. Julia en Ivana gaan gewoon naar school. Onderweg is veel te zien: kampongs met rieten hutten, heel veel mensen, varkens, blinkende overheidsgebouwtjes, kerken enz. De grote vraag voor vandaag is: kunnen we er wel komen? Er is namelijk vorige week een ongeluk gebeurd: een auto heeft een motorrijder dood gereden op de weg richting Dogobak. Ongeacht wiens schuld het is: de automobilist moet betalen. Om een beetje druk op de betaling te zetten wordt de weg gebarricadeerd met een boomstam. De ‘dader’was toevallig een politieagent. Aha, daar kunnen we veel meer geld aan vragen zal er gedacht zijn. We hoorden namelijk dat er gisteren al een afvaardiging van de politie die kant op is gereden en een flink bedrag heeft betaald. Hoeveel precies is moeilijk achter te komen, maar het zijn in ieder geval vele duizenden euro’s. Helaas niet genoeg, dus de weg blijft gebarricadeerd. Dat blijkt tenminste als we het na een uur her en der eens rondvragen. Dan maar terug. Geen stagebezoek dus. Jammer, want de student zit daar behoorlijk eenzaam en keek er ook naar uit. Als we net omgekeerd zijn komen we 2 stuks politiewagens tegen, met achterin de bak zwaarbewapende agenten...

Plannen wijzigen: Pass Valley is vanaf hier nog geen uur rijden, zullen we daar dan naar toegaan? Daar hebben Janet en ik wel oren naar. In Pass Valley is tientallen jaren geleden Ds. Kuijt aangekomen om daar het evangelie te brengen. Vele bloglezers zullen nog wel boekjes in de kast hebben staan van Ds. Vreugdenhil, waar verhalen foto’s in staan van Pass Valley. Ds. Vreugdenhil heeft hier ook heel wat jaren gewoond. Ds. Baan heeft hier ook enkele jaren gewoond, voordat hij naar Kapelle kwam. Op dit moment is er veel leegstand in P.V.  En aangezien het er ook vaak regent heeft dan ook gevolgen voor de huizen: die verpauperen snel. In P.V. geen hutten meer, maar voornamelijk huizen. De ‘zendingskerk’ (zie foto) staat er nog, maar de nieuwe (met glas-in-lood ramen) is al bijna klaar.

Half de middag zijn we weer thuis. Als we bijna in Wamena zijn komen ons weer 7 (!) politiewagens met bewapende agenten (inclusief kogelvrije vesten) ons tegemoet. Pffft.... blijkbaar is de kwestie van de betaling niet opgelost.....Thuis doen we nog een klein rondje op de motor en scooter: eerst Janet en Jacomien, daarna Pieter en Jacco. Rijden in Papua is oppassen geblazen: slecht wegdek, mensen die langs de kant van de weg lopen, tegenliggers die niet helemaal aan de kant rijden, maar het belangrijkste: overstekende varkens. Het klinkt een beetje cru, maar voor alles wat je dood rijdt moet betaald worden! En een varken is letterlijk het spaarvarken van de mensen. Een volwassen varken is minimaal 1.000 euro waard! Bij een bruiloft of begrafenis wordt het in een kookput bereidt en opgegeten. De  meeste varkens lopen los in de berm in de buurt van de kampong en steken soms onverhoeds over. Soms zetten ze in een hok (zie foto, let op de snuit..)

Ik ga nog even iemand in het zonnetje zetten: meneer Julianus (zie foto). Dat is echt een held! Hij geeft als vrijwilliger les op een schooltje. Het personeel wat betaald wordt komt niet altijd opdagen, dus hij heeft het druk: eerst het ene klasje aan het werk zetten, dan het terrein oversteken en het andere klasje aan het werk zetten, vervolgens klas nummero 3. En dan weer van voren af aan. Vrijwillig!

Zo, dat was Wamena. Morgen om 9.30 uur staan we gereed op het MAF gedeelte van het vliegveld van Wamena. We worden opgehaald door Pieter en vliegen via een post naar Nabire. Op naar het volgende avontuur. Janet en ik kijken met plezier en dankbaarheid terug op de tijd bij Pieter en Jacomien in Wamena. Veel mensen ontmoet, veel gesproken. Enfin, teveel om op te noemen.